Δύο ιστορικά έγγραφα των ιερών ναών Αγίου Αθανασίου και Εισοδίων Θεοτόκου του Σταυρού (Μπεκή) Φθιώτιδας

   Στην περιοδική έκδοση του Πνευματικού Κέντρου Σταυρού Λαμίας ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ δημοσιεύθηκαν δύο άρθρα, τα οποία αφορούν τον κοιμητηριακό (σήμερα) ναό του Αγίου Αθανασίου και τον ενοριακό ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου. Ακολουθεί αναδημοσίευσή τους. Προτάσσεται το άρθρο, το οποίο αφορά τον Άγιο Αθανάσιο λόγω της προγενέστερης χρονολόγησης του ναού.

          Αναλυτικά:

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ  

Στο άρθρο «Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου Μπεκής (Σταυρού) (Πληροφορίες από ένα έγγραφο του 1835)» παρουσιάζεται από τον συντάκτη του Ευάγγελο Ι. Μακρή έγγραφο του 1835, μέσα από το οποίο αντλούνται πολύτιμες πληροφορίες για την ιστορία του ναού αλλά και του χωριού. Υπενθυμίζεται ότι κατά τα μέσα Απριλίου 1821 στο χώρο του ναού αυτού, υπό τον Κομνά Τράκα, διεξήχθη μάχη κατά των Τούρκων της Λαμίας του Χαλήλ μπέη [βλέπε σχετικά: Η μάχη της Μπεκής, Απρίλης 1821 (αναδημοσίευση) ].

Τα εγκαίνια του ναού του Αγίου Αθανασίου πραγματοποιήθηκαν το 1835 και το σχετικό έγγραφο του Νομάρχη Φωκίδος και Λοκρίδος αναφέρει τα εξής:

«Προς την επί των Εκκλησιαστικών κτλ

Βασιλικήν Γραμματείαν της Επικρατείας

Περί εγκαινιασμού του κατά το Μπεκί Ναού

Ειδοποιούμεν κατά χρέος την Βασιλικήν Γραμματείαν ότι η Νομαρχία έδωκεν άδειαν προς εγκαινιασμόν του κατά το Μπεκί, χωρίον Φθιώτιδος, Ιερού Ναού εις τον οποίον, ένα και μόνο όντα, ετελείτο προ καιρού ακολούθως η θεία λειτουργία. Αλλ’ επειδή κατά την υπ’ αριθ. 2354, αναφοράν του Επάρχου Φθιώτιδος επαρουσιάσθη η ανάγκη επισκευής της εν αυτώ Ιεράς Τραπέζης έπρεπε να γείνη και εκ νέου εγκαινιασμός

Ευπειθέστατος Νομάρχης

Φωκίδος και Λοκρίδος

Εν απουσία αυτού

ο Διευθυντής»

[Πηγή: Γενικά Αρχεία του Κράτους, «Περί εγκαινιασμού του κατά το Μπεκί Ναού»].

Ακολουθεί το άρθρο και οι υποσημειώσεις-επεξηγήσεις που το συνοδεύουν:

«Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου Μπεκής (Σταυρού)

(Πληροφορίες από ένα έγγραφο του 1835)

του Ευαγγέλου Ι. Μακρή

΄Ο

πως είναι μάλλον γνωστό στους περισσότερους, ενοριακός ναός της Μπεκής κατά την Τουρκοκρατία και μέχρι το 1930 ήταν ο ναός του Αγίου Αθανασίου. Όχι ο σημερινός ναΐσκος, αλλά ο κατά πολύ μεγαλύτερος ναός ρυθμού Βασιλικής, με πρόναο και υπαίθριο στεγασμένο χώρο νοτίως και συνέχεια του ναού, με καθιστικό γύρω-γύρω. Μέχρι το 1860 βέβαια το χωριό ήταν στην τοποθεσία Παλιοχώρι, στην ίδια περίπου απόσταση όπως τώρα από τον οικισμό, αλλά βορείως του ναού. Επειδή ο ναός εκείνος κινδύνευε να καταρεύσει, οι κάτοικοι αποφάσισαν το 1980 να τον γκρεμίσουν και στη θέση του έχτισαν τον υπάρχοντα ναΐσκο.

Από το έγγραφο του Μητροπολίτη Ιακώβου Παπαγεωργίου με αριθμό 1400/9 Αυγούστου 1835, με το οποίο διαβιβάζει προς τον Έπαρχο Φθιώτιδας αίτηση των κατοίκων της Μπεκής για οικονομική ενίσχυση προς επισκευήν του ναού, αντλούμε χρήσιμες πληροφορίες για την ιστορία του ναού και του χωριού.

Το έγγραφο είναι το εξής⁽¹⁾:

Έγγραφο του Μητροπολίτη Φθιώτιδος Ιακώβου Παπαγεωργίου πρόςτον Έπαρχον Φθιώτιδος.

1400, Αυγούστου 8, 1835

Εις το χωρίον Μπεής (Μπεκής) έκπαλαι υπήρχεν εκκλησία τιμωμένη εις όνομα του Αγίου Αθανασίου, της οποίας η στέγη ολοκαυτώθη εις τον α΄ χρόνον της ελληνικής επαναστάσεως. Κατά δε το 1828 έτος συνελθόντες οι κάτοικοι του διαληφθέντος τούτου χωρίου εις αυτό (διεσπαρμένων αυτών όντων τήδε κακείσε), δι’ αδείας της τότε Οθωμανικής εξουσίας επισκευάσαντες τον όροφον αυτής, και μέρος του τοίχου της, διά την τότε έλλειψιν Αρχιερέως, έκτοτε ελειτούργουν εν αυτή. Καίτοι ανεγκαινίαστον κτισμένην εν είδει αγίας τραπέζης άνευ πλακός μέχρι του διαστήματος της εις το χωρίον τούτο πέρυσι περιοδείας μου γενομένης κατά τον απελθόντα Οκτώβριον την οποίαν εκκλησίαν επισκεφθείς, και ιδών το ιερόν θυσιαστήριον αυτής ότι δεν έφερε τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά σημεία αγίας τραπέζης κατά τους τύπους της εκκλησίας, ημπόδισα την επ’ αυτής ιερουργίαν, διορίσας τους κατοίκους αυτού να κατασκευάσωσι την αγίαν αυτής τράπεζαν διά κίονος και πλακός, και την οποίαν και ετοιμάσαντες ήδη μας προσκαλούσι δια της υπ’ αριθμ. 415 καταχωρηθείσης αναφοράς των ίνα υπάγωμεν προς εγκαινιασμόν αυτής. Όθεν και συμμορφούμενοι προς τα προδιατεταγμένα ως προς το αντικείμενον τούτο σας επισυνάπτομεν το αντίγραφον αυτής με τας εξής παρατηρήσεις μας. Ότι η εκκλησία αύτη υπήρξεν έκπαλαι και ότι ιερουργείτο μέχρι του παρελθόντος μηνός Οκτωβρίου. Ότι οι κάτοικοι του περί ου ο λόγος τούτου χωρίου επί του παρόντος επέκεινα είναι των 35 οικογενειών και ότι εν καιρώ χειμώνος παραχειμάζουν εις αυτό και άλλαι περί πλέν των 40 οικογενειών βλαχοποιμένων, ώστε άπασαι υπερβαίνουσι το ποσόν των πεντήκοντα οικογενειών, των δε ενορίας προσδιορισθέντα και ότι τέλος πάντων η εκκλησία αύτη φέρουσα το απαιτούμενον σχήμα και είδος ως και οι λοιπαί των όλων εκκλησίαι έχουν όλα τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά αυτής. Διό και συνιστώντες προς υμάς κ.έπαρχε την αίτησιν των αναφερομένων ως νόμιμον και ευλογοφανή, έχομεν πλήρη πεποίθησιν ότι θέλετε ενεργήσει το δέον, συμφώνως προς τα διατεταγμένα εις το αίτημά των τούτο.

(Από το βιβλίο του Θεόφ. Ν. Σιμόπουλου, ΔΥΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ Της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ 1834 ΚΑΙ 1835, Αθήναι 1975).

Από αυτό αντλούμε τις εξής πληροφορίες:

1. Ο ναός «υπήρχε και ιερουργείτο έκπαλαι». Το έγγραφο γράφτηκε το 1835. Το «έκπαλαι» σημαίνει από τα πολύ παλιά χρόνια, δηλαδή, τουλάχιστον πριν το 1800⁽²⁾.

2. Η στέγη του ναού κάηκε το 1821, προφανώς όταν οι Τούρκοι έκαψαν τις χριστιανικές εκκλησίες⁽³⁾.

3. Μετά την έναρξη της επανάστασης και τους διωγμούς των ραγιάδων οι κάτοικοι της Μπεκής διασκορπίστηκαν «τήδε κακείσε», δηλαδή εδώ κι εκεί. Που να πάνε; Πήραν τα βουνά⁽⁴⁾.

4. Το 1828, όταν πλέον διαφαινόταν η απελευθέρωση της πατρίδας μας, άρχισαν οι Μπεκιώτες να ξαναγυρίζουν στο χωριό τους.

5. Το 1828 οι κάτοικοι επισκεύασαν την καμένη στέγη της εκκλησίας με την άδεια των Τούρκων.

6. Μέχρι το 1835 η Αγία Τράπεζα του ναού δεν «έφερε τα χαρακτηριστικά σημεία κατά τους τύπους της εκκλησίας», ο ναός δηλαδή ήταν ανεγκαινίαστος κι εκείνο το χρόνο θα εγκαινιαζόταν.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Γιάννη Μακρή, «ΣΤΑΥΡΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ», σελ. 230

(2) ο.π., σελ. 164-172

(3) ο.π., σελ. 56-58. Στα μέσα του Απρίλη το 1821 στον Άγιο Αθανάσιο έγινε μάχη με τους Τούρκους και προφανώς για το λόγο αυτό έκαψαν την εκκλησία.

(4) Ότι έτσι έγινε φαίνεται και από το γεγονός ότι ενώ το 1821 αναφέρεται ότι κατοικούν 40 οικογένειες στη Μπεκή, δηλ. τουλάχιστον 200 κάτοικοι, στην πρώτη απογραφή (;) μετά την απελευθέρωση (1833;) αναφέρονται μόνο 22 κάτοικοι και το 1835 ο Μητροπολίτης γράφει ότι κατοικούν στη Μπεκή «επέκεινα των 35 οικογενειών» »

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (ΜΕΣΟΣΠΟΡΙΤΙΣΣΑΣ)

Ο παλιός ναός Εισοδίων Θεοτόκου (1930-2002) [πηγή: Ιωάννης Ε. Μακρής, Σταυρός (Μπεκή)-Φθιώτιδας. Η ιστορία του, Λαμία 1998, σελίδα 175]

Η σημερινή θέση της Αγίας Τράπεζας μετά την κατεδάφιση του παλιού ναού [πηγή: ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ 12 (2006), σελίδα 118]

Στο άρθρο «Κτηματολόγιο του Ιερού ενοριακού ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου του Δ.Δ. Σταυρού και των παρεκκλησίων αυτού» παρουσιάζεται από τον Μπεκιώτη (ψευδώνυμο) το κτηματολόγιο του ναού, το οποίο περιλαμβάνει αγρούς, οικόπεδα και ένα μαγαζί (βακούφικο), το οποίο κατεδαφίσθηκε ανάμεσα στα έτη 1968-1970.

Ακολουθεί το άρθρο και οι υποσημειώσεις-επεξηγήσεις που το συνοδεύουν:

«Κτηματολόγιο του Ιερού ενοριακού ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου του Δ.Δ. Σταυρού και των παρεκκλησίων αυτού

του Μπεκιώτη

Τ

ο 1937 ο τότε μητροπολίτης Φθιώτιδος μακαριστός Αμβρόσιος έδωσε εντολή να καταρτισθούν κτηματολόγια των ναών των ενοριών και των παρεκκλησίων της Μητροπόλεώς του. Στο Σταυρό που τότε υπήρχε μόνο μία ενορία, ιερέας ήταν από το 1930 ο Ευθύμιος Σπύρου Καραναστάσης, ο αγαπημένος μας – μακαριστός κι αυτός παπα-Θύμιος. Αυτός συνέταξε και υπέγραψε το κτηματολόγιο, μαζί με την ενοριακή επιτροπή, που αποτελούνταν από τρείς ενορίτες και τον ιερέα.

Στο κτηματολόγιο αναγράφονται τα εξής στοιχεία:

α. Είδος κτήματος β.Έκτασις, όροφοι κ.λ.π. γ.Τοποθεσία και όρια δ.Πώς και πότε περιήλθε εις την    κυριότητα του Ιερού Ναού.    Υπάρχουν τίτλοι;

ε.Αξία σημερινή στ.Πρόσοδος σημερινή ζ.Γενική κατάστασις του ακινήτου η.Παρατηρήσεις

1. α.Αγρός

β. τρία στρέμματα⁽¹⁾

γ. Γύροθεν του Ιερού ναού Αγίου Αθανασίου (νεκροταφείου), συνορευόμενον εν συνόλω ανατολ(ικώς) με αγρόν Αθ.Ν.Λατσού, δυτ(ικώς) με αγρόν Χρ.Γιαννούλη, βορ(είως) με ρέμα και νοτίως με νεκροταφείον και δρόμον.

δ. Περιήλθεν εις την κυριότητα του Ιερού ναού εν έτει 1871 εκ δωρεάς των κτηματιών του χωρίου Τσιούπι και Τηλεμαχίδη⁽²⁾. Τίτλοι δεν υπάρχουν.

ε. Τρείς χιλιάδες δραχμές

στ. Πεντακόσιες δραχμές κατ’ έτος.

ζ. Καλή και

η. Ο έναντι⁽³⁾ αγρός είναι εις την κυριότητα του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου, χρησιμοποιουμένου ως νεκροταφείου και ουχί εις τον ενοριακόν Ναόν των Εισοδίων της Θεοτόκου.

2. α.Οικόπεδον

β. Δύο στρέμματα

γ. Εις το κέντρον του χωρίου και συνορευόμενον εν συνόλω, ανατολ(ικώς) με οικίαν Αναστασίου Καραναστάση (σ.σ. του γερο-Τασλή) και Ταξιάρχη Ζέρβα, δυτ(ικώς), βορ(είως) και νοτ(ίως) με δρόμον.

δ. Περιήλθεν εις την κυριότητα του Ιερού Ναού εν έτει 1899εκ δωρεάς των Σπύρου Γαλάνη, Ευσταθίου Καραναστάση και Δημητρίου Σούλιου, δυνάμει του υπ’ αριθμ. 6252/2-2-1899 συμβολαίου του συμβολαιογράφου Δ. Ρέντζου. Υπάρχει το υπ’ αριθμ. 6252 συμβόλαιον.

ε. Δεν αναγράφεται τίποτα

στ. καλή και

ζ. Ομοίως (σ.σ. δηλαδή το οικόπεδο αυτό είναι στην κυριότητα του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου, επειδή, όταν αυτό δωρήθηκε, δεν υπήρχε τότε ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου. Δωρήθηκε δε με σκοπό να ανεγερθεί νέος ενοριακός ναός⁽⁴⁾ στο κέντρο του χωριού, για να γλυτώσουν οι κάτοικοι τις πολλές λάσπες και τη μετακίνηση εκτός του νέου οικισμού, ο οπίος από το 1860 ήδη βρισκόταν στην σημερινή θέση, όπου μεταφέρθηκε από τη θέση Παλιοχώρι που ήταν αρχικά).

Μπροστά στο «βακούφικο» μαγαζί οι: (από αρ.) Γρ. Μόσχος, Ι.Μπουστανίδης, Ευάγ. Ζέρβας και Ταξ. Στρογγυλός.

3. α.Μαγαζείον (σ.σ. Πρόκειται για το παλιό «βακούφικο» το οποίο σωζόταν μέχρι τη δεκαετία του ’50 και ενοικιαζόταν ως μπακάλικο. Μάλιστα στέγασε και το σχολείο του χωριού κατά το σχολικό έτος 1946-47, αν θυμάμαι καλά. Βρισκόταν στο βόρειο τμήμα του οικοπέδου, εφαπτόταν στον προς βορράν δρόμο και απείχε καμμιά δεκαριά μέτρα από τον προς δυσμάς δρόμο).

β. Μήκους 11μ., πλάτους 6μ., ύψους 3 μ.. Όροφοι εις (ένας).

γ. Περιήλθεν εις την κυριότητα του Ιερού Ναού εκ δωρεάς ως ανωτέρω παρά των ιδίων και δυνάμει του ιδίου συμβολαίου εκτισμένου από τότε εντός του αυτού οικοπέδου. Υπάρχει το υπ’ αριθμ. 6252 συμβόλαιον.

δ. Δέκα έξ χιλιάδες δραχμές

ε. Πέντε χιλιάδες επτακόσιαι εξήκοντα δραχμαί (5.760).

στ. Ετοιμόρροπον, φέρων ρήγμα προς το δυτικόν μέρος. Τοιχοποιΐα ελεεινή.

ζ. Ομοίως (σ.σ. δηλαδή ανήκει στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου)

Το κτηματολόγιο⁽⁵⁾,  με ημερομηνία Εν Σταυρώ τη 10 Μαΐου 1937, υπογράφει η ενορειακή επιτροπεία: Σακελ. Ευθ. Σπ. Καραναστάσης, Κ ή Β. Δ. Σούλιος, υπογραφή δυσανάγνωστη, Α.(;) Η. Καραναστάσης.

      Το αναφερόμενο ανωτέρω 6252 συμβόλαιο έχει ως εξής:

Αριθ. 6252. Δωρεά εν ζωή ακινήτου δραχ. 1100.

Εν Λαμία σήμερον την Δευτέραν του μηνός Φεβρουαρίου, ημέραν Τρίτην, του 1899 έτους εις το εν τη πλατεία της Ελευθερίας εργαστηρίω της Ευαγγελιστρίας κειμένω συμβολαιογραφείου μου, ενώπιον εμού του Συμβολαιογράφου και κατοίκου Λαμίας Δημητρίου Ρέντζου….ενεφανίσθησαν οι γνωστοί μοι και μη εξαιρούμενοι Σπύρος Γαλάνης, Ευστάθιος Καραναστάσης και Δημήτριος Σούλιος, γεωργοκτηματίαι κάτοικοι Μπεκής του Δήμου Λαμιέων, … και εζήτησαν την σύνταξιν του παρόντος δι’ ου εδήλωσαν τα εξής, ήτοι … ότι δωρούσι δια διαρκούς μεταξύ ζώντων οριστικής και αμετακλήτου εις την εν τω χωρίω Μπεκής εκκλησίαν ο Άγιος Αθανάσιος εν οικόπεδον εκτάσεως δύο ως έγγιστα στρεμμάτων μετά του εν αυτώ μαγαζίου, κειμένου εντός του χωρίου Μπεκής, του Δήμου Λαμιέων, συνορευόμενον⁽⁶⁾ εν κύκλω γύρωθεν προς ανατολάς με οικίαν Αθανασίου Σάκκου, Ιωάννου Παπανικολάου και των κληρονόμων (δυσανάγνωστη λέξη) Αποστόλου Ξηρομερίτη, προς δυσμάς, άρκτον και μεσημβρίαν με δρόμον, αξίας δια τον υπολογισμόν του τέλους χαρτοσήμου παρόντος δραχμών χιλίων εκατόν (1100) αποξενούμενοι του λοιπού παντός δικαιώματος….. »

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Κατά τον αναδασμό ελήφθη μέριμνα και αφέθηκε επί πλέον έκταση 8.562 στρεμμάτων (πρακτικό επιτροπής αναδασμού 5/1964). Είναι όμως απορίας άξιον, πώς, τα 3 στρ. που αναφέρονται στο κτηματολόγιο του 1937 αθροιζόμενα με τα 8,5 στρ. του αναδασμού που αφέθηκαν επί πλέον, μας δίνουν έκταση 9,250 στρ. που αναφέρονται στον κτηματολογικό πίνακα διανομής του αγροκτήματος Σταυρού του 1964. Πού είναι τα υπολοιπα 2,3 στρέματα;

(2) Αυτά ήταν δύο από τα 8 τεμάχια στα οποία είχε χωριστεί η κτηματική περιοχή Μπεκής, μετά το θάνατο του τσιφλικά Δημ. Κεμπρέκου (όσοι και οι κληρονόμοι του). Τα άλλα τεμάχια ήταν: της Κυράς, το Τσαλλέϊκο, Αμουριώτικο, Χωριανό, Καρακατσέϊκο και Δίβριου). (κοίτα και «ΣΤΑΥΡΟΣ (ΜΠΕΚΗ) ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ», Ιωάν. Μακρή, σελ. 126,127.

(3) Επειδή στο κτηματολόγιο τα στοιχεία είναι γραμμένα οριζόντια, το «έναντι αγρός» σημαίνει αυτός ο αγρός.

(4) Το οικόπεδο αυτό δωρήθηκε, για να ανεγερθεί νέος ναός στο κέντρο του χωριού, γιατί όπως αναφέρεται στο πρακτικό του Δήμου Λαμιέων με αριθμό 115/9 Οκτ. 1896 «λαβόν υπόψη ….. την πράξιν του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του εν τω χωρίω Μπεκή Ιερού Ναού ο Άγιος Αθανάσιος…. οικόπεδον εκ δύο (2) στρεμμάτων περίπου χρησιμεύσει δι’ ανέγερσιν επ’ αυτού κεντρικού ενοριακού ναού ….. καθ’ όσον ο υπάρχων ήδη ενοριακός ναός κείται έξωθεν και πολύ μακράν του χωρίου, αναγκαζομένων ένεκα τούτου των κατοίκων αυτού εν καιρώ χειμώνος να μη μεταβαίνωσιν εν αυτώ προς εκπλήρωσιν των θρησκευτικών καθηκόντων των…».

(5) Δεν αναφέρεται στο κτηματολόγιο το ξωκλήσι του Αγίου Μάρκου και ο περιβάλλων χώρος, επειδή ήταν ιδιωτικός ναός με αρχικούς κτήτορες τους: Δημήτριο και Νικόλαο Δήμου Καραναστάση και Δημήτριο Τσονάτο. Από την επιτροπή αναδασμού αφέθηκε για τον Άγιο Μάρκο εκτός αναδασμού έκταση 1.313 στρ. (πρακτικό 5/1964) αλλά στον κτηματολογικό πίνακα αναδασμού (1964) υπάρχει έκταση 2.250 στρ. άρα έκταση ενός στρέμματος περίπου προϋπήρχε στην ιδιοκτησία του εξωκκλησίου του Αγίου Μάρκου.

(6) Αξίζει να προσέξει κανείς τη διαφορά των ανατολικών ορίων του οικοπέδου όπως αυτά περιγράφονται στο δωρητήριο συμβόλαιο του 1899, στο κτηματολόγιο που συντάχθηκε το 1937, δηλαδή μετά από 38 έτη, και σήμερα, μετά 70 έτη. Έχουμε λοιπόν:

1899: οικίες Αθαν. Σάκκου, Ιωάν. Παπανικολάου και Απ. Ξηρομερίτη.

1937: οικίες Αναστασίου Καραναστάση και Ταξιάρχη Ζέρβα

2006: οικίες Δημ & Αναστασίας Καραναστάση και Ευαγ. Ζέρβα, γιού και

εγγόνων των ανωτέρω. »

ΠΗΓΗ

Σταυροδρόμι, Περιοδική ενημερωτική & πολιτιστική έκδοση Πνευματικού Κέντρου Σταυρού Λαμίας, Τεύχος 12, Λαμία Δεκέμβριος 2006 σελίδες 29-31 και 34-35.

Οι παππούδες μου, του Κώστα Π. Τσούτσικα

Από την περιοδική, ενημερωτική και πολιτιστική έκδοση του Πνευματικού Κέντρου Σταυρού Λαμίας Σταυροδρόμι, η οποία δυστυχώς σταμάτησε πλέον να εκδίδεται λόγω οικονομικής ένδειας, αναδημοσιεύεται εδώ άρθρο του Κώστα Π. Τσούτσικα με τίτλο «Οι παππούδες μου».

Ο αρθρογράφος, μέσα από την οικογενειακή του ιστορία, παραθέτει τα χαρακτηριστικά, την τύχη και πορεία των περισσοτέρων φθιωτικών οικογενειών των αρχών του 20^ου αιώνα (αγραμματοσύνη, λαϊκή θρησκευτικότητα, ορφάνια, συμμετοχή στους εθνικούς αγώνες, κατοχή).

Ακολουθεί το άρθρο:

ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ

του Κώστα Π. Τσούτσικα

Γ

εννήθηκαν το 1901. Η γιαγιά μου ήταν το μεγαλύτερο από τα παιδιά της οικογένειας κι αναγκαστικά έπρεπε (όπως συνήθιζαν τότε) να συμμετέχει ενεργά στο μεγάλωμα και των μικρότερων, αλλά και στις δουλειές του σπιτιού. Που καιρός για σχολείο και μαθήματα. Ούτε τα’ όνομά της δεν ήξερε να γράφει, κι όταν εγώ μικρός προσπαθούσα να τη μάθω να το γράφει, μου έλεγε: “μάθε γέρο γράμματα τώρα στα γεράματα”.

Παρά την αγραμματοσύνη της όμως είχε μεγαλείο ψυχής. Δεν άκουσα από το στόμα της κακιά κουβέντα για κάποιον. Οι συμβουλές της μου έμειναν χαραγμένες στο μυαλό. Δεν έλειψε ποτέ από την εκκλησία ούτε ακόμα και σε εσπερινό. ήξερε όλη τη λειτουργία απ’ έξω και τη σιγοψιθύριζε μαζί με τον παπά και τους ψάλτες. Εξομολογούνταν τακτικά και νήστευε (“κράταγε”, όπως έλεγε).

Θυμάμαι, όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο, τη ρώτησα: “πες μου γιαγιά, τι έ\είναι ο Θεός; Και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μου απάντησε: “Δεν ξέρεις, παιδάκι μου, τι είναι ο Θεός; Μα, Θεός είναι ο … Θεός!”. Και το εννοούσε αυτό που έλεγε, γιατί έβγαινε μέσα από την ψυχή της. Έτσι το καταλάβαινε, έτσι το ένιωθε. Έτσι απλά, χωρίς αμφισβήτηση, απόλυτα.

Ο παππούς μου έμεινε ορφανός από πατέρα (από στήριγμα, όπως συνήθιζε να λέει) και τον μεγάλωσαν οι θείοι του, για τους οποίους έτρεφε πάντα απεριόριστη ευγνωμοσύνη και σεβασμό. Πήγε μέχρι την Τετάρτη του Δημοτικού, γι’ αυτό ήξερε ανάγνωση και γραφή. Διάβαζε συνεχώς.

Η ορφάνια του τον ανάγκασε να τα βγάζει πέρα μόνος του σε όλες τις δυσκολίες της ζωής, που ήταν πράγματι πολλές. όπως έλεγε ο ίδιος, “ένα σπρί καλαμπόκι στην αυλακιά, ένα στου στόμα”. Τέτοια ανέχεια.

Το 1920 τον πήραν στο στρατό και πήγε κατευθείαν στη Μικρά Ασία, όπου συνάντησε και πολλούς άλλους χωριανούς και κοντοχωριανούς.

Έλαβε μέρος στις μάχες του Σαγγάριου, στο Εσκί Σεχίρ και έφτασε να βλέπει από μακριά τα φώτα της Άγκυρας. Αν και λαβώθηκε στο πόδι από εχθρικό βόλι, δεν εγκατέλειψε, συνέχισε μέχρι τέλους.

Έτσι ήταν και στην οπισθοχώρηση, στη μεγάλη και τραγική μικρασιατική καταστροφή, που την έζησε από κοντά για πολλές ημέρες. ίσα που πρόλαβε και μπήκε σ’ ένα σαπιοκάραβο (στο οποίο οι άνθρωποι κρέμονταν από παντού σαν σταφύλια, τόσοι πολλοί ήταν) και βγήκε στο Βόλο αφήνοντας πίσω του τη Σμύρνη να καίγεται και τους “Τουρκαλάδες” να σφάζουν, να λεηλατούν και να καταστρέφουν τα ιερά και τα Όσια.

Στην πείνα της κατοχής δεν πείνασε η οικογένειά του, γιατί ως πολυμήχανος και παμπόνηρος, πρόβλεψε κι έκρυψε ένα βαρέλι καλαμπόκι “για να τρώνε τα παιδιά μπομπότα” κι από αυτό έδινε και σε κάνα συγγενή ή γείτονα που πεινούσε.

Πέθαναν και οι δυο το 1989 πλήρεις ημερών και σε διάστημα 33 ημερών ο ένας από τον άλλο. Τους αγαπούσα πολύ. Ο Θεός να τους αναπαύσει.»

ΠΗΓΗ

Σταυροδρόμι, Περιοδική ενημερωτική & πολιτιστική έκδοση Πνευματικού Κέντρου Σταυρού Λαμίας, Τεύχος 2, Λαμία Δεκέμβριος 2000 σελίδες 94-95. [Ευχαριστούμε τον υπεύθυνο σύνταξης του περιοδικού κ. Ιωάννη Ευαγγ. Μακρή για την άδεια αναδημοσίευσης άρθρων της περιοδικής έκδοσης].

Η UNRRA στο Σταυρό το 1952. Επιμέλεια του Μπεκιώτη (αναδημοσίευση)

Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους-Αρχεία Νομού Φθιώτιδας βρήκαμε ένα βιβλίο «Αρτοδοτουμένων» της κοινότητας Σταυρού, έτους 1952. Θα το ονομάζαμε βιβλίο διανομής τροφίμων στους κατοίκους του Σταυρού. Παρόμοια βιβλία υπάρχουν και για άλλες κοινότητες της Φθιώτιδας. Αποτελούσαν μέρος του αρχείου του τμήματος Εμπορίου της Νομαρχίας Φθιώτιδας.

Τα τρόφιμα διέθετε μάλλον η UNRRA (δεν αναφέρεται ρητά στα ευρεθέντα αρχεία), Ούντρα την προφέραμε εμείς τότε, που ήταν οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για αποκατάσταση κυρίως των προσφύγων. Τρόφιμα μοιράστηκαν για 13 μήνες (Μάρτιος 1952 μέχρι και Μάρτιο 1953). Τι είδους τρόφιμα δεν αναφέρονται στο βιβλίο. Παρά το διεθνή της χαρακτήρα όμως η UNRRA ελεγχόταν από τις ΗΠΑ που διέθεταν το 40% των κεφαλαίων.

Στην ουσία το βιβλίο αυτό είναι ένας ονομαστικός κατάλογος των αρχηγών των οικογενειών αλλά και των μελών κάθε οικογένειας, τον οποίο δεν παραθέτουμε αυτούσιο αυτή τη στιγμή. Ίσως το κάνουμε στο μέλλον.

Το βιβλίο υπέγραφε η «Κοινοτική Επιτροπή Διανομών Σταυρού», η οποία αποτελούνταν από τους Δημήτριο Πουρνάρα, πρόεδρο της Κοινότητας Σταυρού, Ευθύμιο και Ευστάθιο Καραναστάση, ιερέα και δάσκαλο αντίστοιχα και Ευθύμιο Γ. Κυροδήμο και Κ.Δ.Σούλιο.

Στο τελευταίο φύλλο του εν λόγω βιβλίου περιλαμβάνεται η δύναμη των αρτοδοτουμένων του Σταυρού συγκεντρωτικά κατά μήνα (που είναι ταυτόχρονα και οι κάτοικοι του Σταυρού), ήτοι:

Μάρτιος               1952            517    άτομα

Απρίλιος               1952            516        »

Μάϊος                   1952            513        »

Ιούνιος                 1952            513        »

Ιούλιος                 1952            513        »

Αύγουστος            1952            514        »

Σεπτέμβριος         1952            514        »

Οκτώβριος           1952            514        »

Νοέμβριος            1952            512        »

Δεκέμβριος           1952            512        »

Ιανουάριος           1953            512        »

Φεβρουάριος        1953            512        »

και

Μάρτιος               1953            512        »

Σημείωση: Οι αυξομειώσεις στον αριθμό οφείλονται σε θανάτους και γεννήσεις. Η διανομή των τροφίμων γινόταν σε όλους τους κατοίκους του Σταυρού και όχι μόνο σε μερικούς απόρους.

ΠΗΓΗ

Περιοδική Έκδοση Εκπολιτιστικού & Επιμορφωτικού Συλλόγου Σταυρού, Η Φωνή του Σταυρού, Φύλλο 13 [Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2010], σελίδα 4.

Κώστας Στρογγυλός: Αιχμάλωτος πολέμου στη Μικρά Ασία, επιμέλεια Γιάννης Μακρής (αναδημοσίευση)

Σημείωμα σύνταξης: Με αφορμή το δημοσίευμα για την αιχμαλωσία του Κώστα Τζουάνα κάποιος συγχωριανός μας, μας ενημέρωσε ότι και ο Κώστας Στρογγυλός (Δολόρος ή Κατσιαμπάς) αιχμαλωτίσθηκε στη μικρασιατική εκστρατεία. Επικοινωνήσαμε με το γιό του Βαγγέλη στην Αθήνα κι όταν μας είπε ότι λόγω της κατάστασης της υγείας του δεν μπορεί να ταξιδέψει στη Λαμία, αποφασίσαμε σε κοινή συμφωνία να μας διηγηθεί τηλεφωνικά την περιπέτεια του πατέρα του. Παρακάτω παραθέτουμε όσα μας είπε σε δική μας διατύπωση, αποδίδοντας όσο πιο πιστά μπορούσαμε τις τρείς τηλεφωνικές συνομιλίες μας.

Ο πατέρας μου Στρογγυλός Κωνσταντίνος του Ιωάννη (Δολόρος) γεννήθηκε το 1900 και έλαβε μέρος στον πόλεμο της Μικράς Ασίας. Πήγε το 1921 και γύρισε στην πατρίδα τον Οκτώβριο του 1929! Έζησε στην Τουρκία 7 χρόνια ως αιχμάλωτος πολέμου!...

Οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν γενναία και νίκησαν σε πολλές μάχες. Είχαν πάρει φαλάγγι τους Τούρκους, αλλά στο τέλος δεν είχαν δυστυχώς τροφές για τα ζώα και τους εαυτούς τους. Όσο ήταν κοντά στα παράλια τους τροφοδοτούσαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας. Πολεμώντας όμως και νικώντας προχώρησαν στην ενδοχώρα και δεν είχαν τροφοδοσία… Έλεγαν ενθουσιασμένοι πάμε για την «Κόκκινη Μηλιά», για να εκπληρώσουν το όνειρο της φυλής μας να ξαναζωντανέψουν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία…

Σε μια μάχη στον Κασαμπά (γι’ αυτό του κόλλησαν οι χωριανοί μας και νέο παρατσούκλι «Κατσιαμπάς») με το υδρόψυκτο οπλοπολυβόλο του τύπου μπάρ λοτ κράτησε μόνος του ολόκληρο τούρκικο τάγμα, ενώ γύρω του όλοι οι σύντροφοί του ήταν σκοτωμένοι ή τραυματισμένοι! Όταν τελείωσαν οι σφαίρες κρύφτηκε αλλά τον έπιασαν αιχμάλωτο. Τον έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Εσκί-Σεχίρ για έξι μήνες.

Σύμφωνα με απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης, όσοι αιχμάλωτοι ήθελαν να δουλέψουν δίνονταν σε Τούρκους τσιφλικάδες ως υπηρέτες. Δώσανε τον πατέρα μου σε έναν Τούρκο τσιφλικά και τον δούλεψε σκληρά και πιστά εξήμισι χρόνια. Ήταν πολύ εργατικός και κίνησε τη συμπάθεια των αφεντικών του. Στο μεταξύ βγήκε μια διαταγή να μουνουχίσουν (ευνουχίσουν) όλους τους Έλληνες αιχμαλώτους, για να μην μπορούν να παντρευτούν Τουρκάλες. Τον λυπήθηκαν, αλλά δεν μπορούσαν να τον κρύψουν. Τότε η κόρη του αφεντικού του του έδωσε ένα καρβέλι ψωμί και λίγο τυρί και του είπε να φύγει κρυφά και να πάει να παρουσιαστεί στον Ερυθρό Σταυρό. Ο πατέρας μου το ’σκασε και περιπλανήθηκε 27 ημέρες κινούμενος μόνο τη νύχτα, ενώ τη μέρα κρυβόταν. Ήξερε ότι, αν τον έπιαναν, θα τον σκότωναν.

Τέλος βρήκε το κλιμάκιο του Ερυθρού Σταυρού που ήταν νομίζω στη Σμύρνη. Εκεί τον κράτησαν τέσσερις μήνες και τον έβαλαν σε ένα καράβι για την Ελλάδα… Οι ταλαιπωρίες του ήταν αφάνταστες! Δεν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες…

Θυμάμαι ότι εκεί συνάντησε για λίγο και τον παπα-Θύμιο Καραναστάση, ο οποίος υπηρετούσε ως λοχίας. Του ζήτησε να μεσολαβήσει να τον πάρει κάποιος αξιωματικός ως ιπποκόμο, αλλά δεν έγινε τίποτα… Άλλους συγχωριανούς μας δεν ανέφερε…

Σ.σ. Η ειρωνία της τύχης είναι ότι αυτός ο ήρωας του Κασαμπά, αυτός που έζησε από το 1921 μέχρι το 1929 στην Τουρκία ως πολεμιστής ή ως αιχμάλωτος ή φυγάς είχε εντελώς άδοξο και άδικο τέλος. Τον παρέσυρε αυτοκίνητο στη δημοσία οδό Λαμίας-Καρπενησίου το 1983!

ΕΙΚΟΝΑ

 Εικ.1. Αριστερά ο Κώστας Στρογγυλός.

ΠΗΓΗ

Περιοδική Έκδοση Εκπολιτιστικού & Επιμορφωτικού Συλλόγου Σταυρού, Η Φωνή του Σταυρού, Φύλλο 16 [Απρίλιος-Μάϊος-Ιούνιος 2011], σελίδα 10.

Μπεκί: Οι γεωργοί του 1856, του Γιώργου Δημητρίου δημοσιογράφου (αναδημοσίευση)

Στα Γενικά Αρχεία του κράτους-Κεντρική Υπηρεσία (Φ.977) υπάρχει ένας κατάλογος που υπογράφει ο τότε δήμαρχος Κυριάκος Τασσίκας, με ημερομηνία 14 Αυγούστου 1856, ως απάντηση σε διαταγή της Βασιλικής Νομαρχίας Φθιωτιδοφωκίδος, στον οποίον περιλαμβάνονται οι τότε γεωργοί του Δήμου Λαμίας.

«…συνέταξα …ονομαστικόν κατάλογον μεθ’ όλης της ακριβείας...», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο με αριθ. Πρωτ. 1598/16-8-1856 διαβιβαστικό του. Στον κατάλογο αυτόν συμπεριλαμβάνονται 25 Μπεκιώτες γεωργοί, έχει δε ως εξής:

α/α	Ονοματεπώνυμο	ηλικία	κατοικία	ιδιότητα	Οικογενειακή κατάσταση	Μέλη οικογέν.
1	Ευθύμιος Κούτρας	50	Μπεκί	Έλλην	έγγαμος	4
2	Δημήτριος Ευθ. Κούτρας	30	»	»	»	-
3	Γεώργιος Γαλάνης	55	»	»	»	6
4	Σπύρος Πεπερόπουλος	25	»	»	»	4
5	Κώνστας Λιάσκος	45	»	»	»	7
6	Λεωνίδας Τερτίπης	30	»	»	άγαμος	4
7	Νικόλαος Σάλτης**	45	»	»	έγγαμος	2
8	Αθανάσιος Σάλτης**	25	»	»	άγαμος	-
9	Αναγνώστης Πουρνάρας	50	»	»	έγγαμος	3
10	Αθανάσιος Πουρνάρας	40	»	»	»	4
11	Ταξιάρχης Στρογκυλός	25	»	»	»	4
12	Γεώργιος Νταουκλιώτης	40	»	»	»	5
13	Αντώνιος Νταουκλιώτης	40	»	»	»	5
14	Κώνστας Μασούτας	25	»	»	άγαμος	2
15	Θεόδωρος Τζιονάτος***	35	»	»	έγγαμος	5
16	Δημήτριος Λατζός***	30	»	»	έγγαμος	4
17	Νικόλαος Λατζός***	25	»	»	άγαμος	-
18	Κώνστας Καλέμης	35	»	»	έγγαμος	2
19	Θεόδωρος Καλέμης	30	»	»	έγγαμος	2
20	Νικόλαος Καλέμης	26	»	»	άγαμος	-
21	Κώνστας Μπαλάφας	30	»	»	έγγαμος	5
22	Αθανάσιος Καρδάρας	30	»	»	άγαμος	1
23	Ζήσης Καρδάρας	23	»	»	άγαμος	-
24	Αντώνιος Παραπράστης	35	» πάροικος****	»	»	3
25	Ευαγγέλης Κοντός	50	»	»	»	4

*Πολλοί την εποχή εκείνη, κυρίως γραμματικοί και συμβολαιογράφοι, …εκ-Μωραΐτιζαν τα ρουμελιώτικα επώνυμα με την προσθήκη της κατάληξης –όπουλος. Στο Σταυρό σώζεται επώνυμο Πέπερας. Αυτό έχει συμβεί πολλές φορές σε παλαιά συμβόλαια π.χ. Κουτρόπουλος (αντί Κούτρας), Καραναστασόπουλος (αντί Καραναστάσης), Λατσόπουλος (αντί Λατσός) κ.ά..

**Σώζεται μέχρι σήμερα επώνυμο Σάλτας.

***Πολλοί επίσης τότε έγραφαν το τα ως τζ Τζιονάτος (αντί Τσονάτος), Λατζός (αντί Λατσός) κ.ά..

****Εννοεί το μη μόνιμο κάτοικο.

Σημείωμα σύνταξης: Ευχαριστούμε τον καλό φίλο Γιώργο Δημητρίου για την ευγενή παραχώρηση του καταλόγου αυτού με σκοπό τη δημοσίευσή του στην εφημερίδα μας. Θα αναφερθούμε μόνο με την άδειά στου, που την εξασφαλίσαμε προφορικά, σε μερικά σημεία για την καλύτερη κατατόπιση των αναγνωστών μας.

1.Από το 1833 που είναι έτος απελευθέρωσης της περιοχής μας από του Τούρκους έως το 1914 ίσχυε το δημοτικό σύστημα διοίκησης και η Μπεκή ανήκε και τότε (όπως και τώρα) στο Δήμο Λαμιέων. Γι’ αυτό κι ο τότε δήμαρχος συμπεριέλαβε τους γεωργούς της Μπεκής στον κατάλογο του δήμου της αρμοδιότητάς του. (Από το 1914 έως το 1998 ίσχυε το κοινοτικό σύστημα διοίκησης και είχαμε την κοινότητα Μπεκής ή Μπεκίου μέχρι το 1927 και την κοινότητα Σταυρού μετά το 1927, όταν άλλαξε όνομα το χωριό). Από το 1998 ισχύει και πάλι το δημοτικό σύστημα διοίκησης, το επονομαζόμενο «Καποδίστριας 1».

2.Τον Αύγουστο του 1856 που συντάχθηκε αυτός ο κατάλογος δεν είχε περάσει καλά-καλά χρόνος από το θάνατο του Κεμπρέκου (Νοέμβριος 1855) και οι κληρονόμοι του βρίσκονταν στα δικαστήρια για να ξεκαθαρίσουν τα κληρονομικά τους. Αυτό έγινε το 1857 και αμέσως μετά άρχισαν οι αγοραπωλησίες χωραφιών στη Μπεκή, γιατί οι αγωγιάτες, κτίστες, φουρνάρηδες κτλ. Ηπειρώτες κληρονόμοι του Κεμπρέκου δεν ήταν εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να μετατραπούν σε γεωργούς και άρχισαν να πουλάνε το…λαχείο που τους έλαχε. Καθένας κληρονόμησε 1.600 περίπου στρέμματα γης στο Σταυρό! Άρχισαν λοιπόν οι αγοραπωλησίες χωραφιών και τότε, εκτός από τους ντόπιους, ήρθαν και αγόρασαν γη και έγιναν γεωργοί-όχι αμέσως-πολλοί ξενοχωρίτες, κτηνοτρόφοι κυρίως.

3.Οι αναφερόμενοι στον παραπάνω κατάλογο γεωργοί της Μπεκής πρέπει να ήταν οι κολίγοι του Κεμπρέκου. Και ένας λογικός αριθμός κολίγων, επειδή η καλλιέργεια γινόταν κατά ντάμ’κες, η μισή περίπου καλλιεργήσιμη έκταση. Η καλλιεργήσιμη έκταση τότε δεν μπορούσε να ήταν περισσότερη από 7-8.000 στρέμματα (12.500 μείον 2.500 ημιορεινή χορτολιβαδική έκταση, μείον Βαρκά στα σύνορα με τη Λυγαριά, μείον βαρκό Μπουγά, Τσαΐρια (Αρμακάδες), Σμάκια κτλ.). Επομένως το μισό της καλλιεργήσιμης έκτασης θα ήταν γύρω στα 4.000 στρέμματα το χρόνο. Στους 25 κολίγους αναλογούσαν 150 στρέμματα στον καθένα.

Μήπως θα μπορούσαν να κληρονομήσουν περισσότερα με το ζευγάρι τα βόδια; Επίσης στο συμβόλαιο με αριθμό 8294/1857του συμβολαιογράφου Αλεξ. Χατζίσκου αναφέρεται ότι ο Χρ. Βλαχάκης, ιδιοκτήτης του ενός τεμαχίου (ενός ογδόου) του κτήματος της Μπεκής, εκτάσεως 1.600 στρεμμάτων περίπου ενοικίασε τα 500 στρέμματα τριτάρικα, σε τέσσερις κολίγους: τον Καλέμη Κ., Παναγιώτου Κ., Ευθυμίου Τρ., και Μπαλάβρα (ή Παλάβρα ή Μπόμπα) Ευθ., κατοίκους Μπεκίου. (500 δια 4 ίσον 125 στρέμ.).

4.Από τους αναγραφόμενους στον κατάλογο του 1856 γεωργούς της Μπεκής, μόνον οι 6 βρίσκονται γραμμένοι και στον εκλογικό κατάλογο του 1879 (κοίτα βιβλίο «Η Ιστορία του Σταυρού», σελ. 17-19), αυτοί που έχουν αύξοντα αριθμό καταλόγου 4, 6, 11, 17, 18, και 21. Είναι γραμμένα το 1879, δηλαδή 23 χρόνια αργότερα, τα παιδιά άλλων 12 των με αύξοντα αριθμό 1, 3, 5, 7, 9, 10, 12, 13, 14, 15, 16 και 21. Του καταλόγου αυτού ας μετοίκησαν στο μεταξύ οι δύο πάροικοι και 4-5 άλλοι, που δεν είναι ούτε οι ίδιοι ούτε τα παιδιά τους γραμμένα το 1879.

Οι υπόλοιποι πρέπει να πέθαναν! Που σημαίνει ότι τότε πέθαιναν νέοι οι άνθρωποι. Όλοι όσοι ήταν από 40 έως 55 ετών το 1856 δεν είναι γραμμένοι το 1879, τότε που θα ήταν 63 έως 78 ετών, ενώ είναι γραμμένα τα παιδιά τους.

5.Από τις 25 οικογένειες μόνον οι 5-6 μπορούν να θεωρηθούν πολύτεκνες.

6.Οι 16 από τους γεωργούς του 1856 αγόρασαν χωράφια στη Μπεκή το 1857 και ένας το 1858. Άξιον περιεργείας είναι το ότι δεν συμπεριλαμβάνονται στους γεωργούς το 1856 κάποιοι που αναφέρονται ως κάτοικοι Μπεκής σε παλαιότερα συμβόλαια, όπως π.χ. (εντός παρενθέσεως το έτος του συμβολαίου) Καραγάτσος Αθανάσιος (1839), Καραγάτσος Νικόλαος (1855), Καραναστάσης Αθανάσιος (1837) κ.ά. Βέβαια, ίσως ο πρώτος και ο τρίτος από αυτούς να πέθαναν στο μεταξύ (ήταν και οι δυο τους αγωνιστές του 1821), αλλά γιατί δεν ήταν γραμμένο κάποιο παιδί τους;

ΠΗΓΗ

Εφημερίδα «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ», Αριθμός φύλλου 9 (Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2009) Περιοδική Έκδοση Εκπολιτιστικού & Επιμορφωτικού Συλλόγου Σταυρού, Λαμία 2009, σελίδα 5.