Στην περιοδική έκδοση «Ποικίλη Στοά» του έτους 1899 δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «ΣΕΛΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ».
Το άρθρο αναφέρεται στην τελευταία μάχη που δόθηκε κατά τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στην Ταράτσα της Λαμίας και στον τραυματισμό του εφέδρου
ανθυπολοχαγού Ιωάννη Σανήλου (Εικ.1).
Εικ.1. Ο έφεδρος
ανθυπολοχαγός Ιωάννης Σανήλος από την Ανδρίτσαινα Ηλείας. Στο στήθος φέρει
παράσημο που του απονεμήθηκε, λόγω τραυματισμού στη μάχη της Ταράτσας (πηγή:
περιοδική έκδοση «Ποικίλη Στοά»
Έτος ΙΔ΄ (1899), Μέρος Β΄, σελίδα 465).
Ο Ιωάννης Σανήλος ήταν διδάκτορας της Νομικής σχολής
της Αθήνας και καταγόταν από την Ανδρίτσαινα
Ηλείας. Σύμφωνα με το άρθρο, πολεμώντας στην πρώτη γραμμή και πυροβολώντας με
το όπλο φονευμένου στρατιώτη, δέχθηκε στο στήθος του σφαίρα από τουρκικό όπλο μάουζερ. Μεταφέρθηκε με διαμπερές τραύμα στα μετόπισθεν. Μετά από δύο μήνες, το
καλοκαίρι του 1897, ανάρρωσε.
Αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο:
«....Ο Ήλιος είχε δύσει. Αι σάλπιγγες εσήμαινον την
παύσιν του πυρός και αι ερυθραί σημαίαι της ανακωχής εκυμάτισαν εκατέρωθεν. Η
Λαμία είχε σωθεί από τον σίδηρον του κατακτητού. Από ένα λόφον της Ταράτσας
κατέβαινε βραδέως μικρόν απόσπασμα στρατιωτών φέρον αναίσθητον επί των όπλων
του τον έφεδρον αξιωματικόν Ιωάννην Σανήλον κολυμβώντα εις το αίμα του.
Πολεμών όρθιος εις την πρώτην γραμμήν διά του όπλου φονευθέντος στρατιώτου,
είχε δεχθή σφαίρα μάουζερ εις τα στήθη η οποία τα διαπέρασε.
.... μετά
δίμηνον νοσηλείαν, επανήλθεν εις την ζωήν, φέρων εις τα ευγενή στήθη του
παράσημον ανεκτίμητον από εκείνα τα οποία λαμβάνουν οι αληθείς ήρωες του
καθήκοντος επί του πεδίου της μάχης από τάς χείρας του εχθρού.»
Ακολουθεί η αναδημοσίευση του άρθρου:
«ΣΕΛΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ
Μετά την τελευταίαν εν Δομοκώ ήτταν ο ατυχήσας στρατός
της Θεσσαλίας υπεχώρει προς την Λαμίαν. Τ’ αδόκητα ραπίσματα της τύχης τα οποία
διηύθυναν κατά της παρειάς του χείραι αόρατοι, είχον πλέον εξατμίσει εις τα
στήθη των Ελλήνων στρατιωτών ολόκληρον τον ενθουσιασμόν με τον οποίον τούς
εμέθυεν η ιδέα του πολέμου και είχον σταλάξει εις τάς ψυχάς των την
απογοήτευσιν την οποίαν γεννά το πένθος μιάς συμφοράς.
Ο σκοπός του πολέμου είχε πληρωθή. Η τιμή της Ελλάδος
εσαβανώθη και η σωτηρία της εξηρτάτο πλέον ολόκληρος από το έλεος της ηνωμένης
Ευρώπης η φωνή της οποίας μόνον ήτο δυνατόν να σταματήση τελείως του βαρβάρου
συμμάχου της την νικηφόρον πορείαν και να επιβάλλη σιγήν εις τα τηλεβόλα του
νικητού.
Επί των λόφων της Ταράτσας τον επερχόμενον εχθρόν σπεύδοντα να καταλάβη πρό της
ανακωχής την Λαμίαν, επερίμεναν δύο λόχοι του πρώτου συντάγματος, έχοντες
διαταγήν να κρατήσουν διά πάσης θυσίας τάς θέσεις των. Χρειάζεται να ήναι
κανείς κάτι περισσότερον από απλούς έφεδρος αποσπασθείς από την ειρηνικήν
εργασίαν του και μεταμορφωθείς εντός ολίγων ημερών εις στρατιώτην, χρειάζεται
να έχη πολύ βαθέως ερριζωμένον εν τη συνειδήσει του το αίσθημα της εθνικής
τιμής και του καθήκοντος, διά ν’ αντιμετωπίση μετά τρείς αδόξους ήττας και ένα
πανικόν τον θρασύν νικητήν τον χωρούντα υπερηφάνως υπό τούς φαιδρούς ήχους της
μουσικής και τούς πανηγυρικούς βρόντους των τηλεβόλων του, διά να κρατήση διά
της λόγχης μίαν ολόκληρον ημέραν νήστις την θέσιν του, ακλόνητος εις τάς μανιώδεις
εφόδους του πολυαρίθμου εχθρού, απτόητος μέσα εις την βροχήν των σφαιρών και
των οβίδων, απαθής προς του θανάτου και διά ν’ αποθνήσκη με το μειδίαμα εις τα
χείλη εκεί όπου ετάχθη.
Τιμή εις τα όπλα των!
Εχάραξαν μίαν φωτεινήν γραμμήν μέσα εις την ελεεινήν
σελίδα με την οποίαν εκηλίδωσεν η σύγχρονος Ελλάς την ιστορίαν της, γραμμήν
υπενθυμίζουσαν τάς ενδόξους δέλτους άλλων εποχών.
Ο Ήλιος είχε δύσει. Αι
σάλπιγγες εσήμαινον την παύσιν του πυρός και αι ερυθραί σημαίαι της ανακωχής
εκυμάτισαν εκατέρωθεν. Η Λαμία είχε σωθεί από τον σίδηρον του κατακτητού. Από
ένα λόφον της Ταράτσας κατέβαινε
βραδέως μικρόν απόσπασμα στρατιωτών φέρον αναίσθητον επί των όπλων του τον
έφεδρον αξιωματικόν Ιωάννην Σανήλον κολυμβώντα εις το αίμα του. Πολεμών
όρθιος εις την πρώτην γραμμήν διά του όπλου φονευθέντος στρατιώτου, είχε δεχθή
σφαίρα μάουζερ εις τα στήθη η οποία τα διαπέρασε.
Εύγε εις τον φιλότιμον αξιωματικόν!
Τιμή εις το ξίφος του!
Ο θάνατος εδίστασε ν’ απλώση την σκελετώδη χείρα του
επί της θαλεράς νεότητος του γενναίου αξιωματικού και μετά
δίμηνον νοσηλείαν, επανήλθεν εις την ζωήν, φέρων εις τα ευγενή στήθη του
παράσημον ανεκτίμητον από εκείνα τα οποία λαμβάνουν οι αληθείς ήρωες του
καθήκοντος επί του πεδίου της μάχης από τάς χείρας του εχθρού.
Τ . . .»
ΠΗΓΗ
